Hootchie koe officiëel los
Het nieuwe festival heeft dan eindelijk vandaag na enerverende voorbereidingen, zijn officiële opening achter de rug.
De neuriënde beesten eindelijk van stal de wei in. Swingend alsof men in de winter niks anders gewend was geweest gingen de kurende koeien los. De uier hossend door het lange gras, de melk klotsend uit de spenen. Niet gespeend van zommertiedblues.
Wolf rukt op
De wolf rukt op inmiddels ook in de Achterhoekse velden. Alhier is een roedel gespot die bekend staat om specifiek de jacht op de Hootchie Koe. Gezien snelheid van verplaatsing vermoedt jager Henri Jentink dat de Wolf eerdaags de rand van het dorp bereikt. Onze fotograaf spotte een exemplaar op de Hovenstraat
Kabelgate opgelost
“Pffff, tja het was natuurlijk een kolfje naar mijn hand”, beaamt Guus op golfterrein de Voortwisch, alwaar we hem in het Winterswijkse achterland treffen, hobbelend in zijn Handicart over de glooiende velden. Als geen ander weet Hiddink wat een Kabel is. En ook hoe om te gaan met dreigende kabelloze communicatie. “Ik werd begin april opgebeld door een nerveuze moeder-overste Marij die zich zorgen maakte over een dreigende schisma die de Varsseveldse bevolking voor jaren uitéén zou scheuren. En dat alleen vanwege miscommunicatie, broodnijd en -klussen. Er feitelijk een boel spanning kwam te staan op de organisatie, terwijl er geen kabel in geen velden of wegen te bespeuren viel.” De ex-oefenmeester uit Varsseveld zag de ernst van de zaak in en nam het verzoek van Marij Meylers druistig met beide handen aan. De dreigende crisis werd in de kiem gesmoord. Binnen vierentwintig uur werden de juiste beslissingen genomen en dankzij het bouwbedrijf van Buttonville kwam alles op z’n pootjes terecht. De dreiging dat Hootchie Koe alleen akoestisch door het leven verder zou moeten gaan werd hiermee gelukkig afgewend. Al zouden dat omwonende best goed in de oren geklonken hebben, meent Guus Hiddink als oud-buurman van het Hofshuus als geen ander stellig te weten.
Projectontwikkelaar Buttonville dekt gat in de markt
“Ja, dat dee jongs doar zelf neet an’edacht hebt. Zo’n festival trekt völ nomadisch verkeer. Vertel mi-j wat. Ik was d’r zelf bi-j. De zommer of love, 1969: Soixante-neuf, bak mi-j ’n oeuf.” Buttonville tovert een brede glimlach op zijn ietwat grijzende vlezige gezicht en wrijft genoeglijk over zijn empointement.
De rentenierende entrepreneur -zeg maar gewoon Hans- zucht. De mensen wilt neet met de laatste bus of trein naor huus maor het liefst de hele nacht deur. Here Comes The Sun. I-j wet wal. Op zondagmaan wakker worden terwijl i-j met de slaopzak in de open natuur ligt. Damslaopers waar’n wi-j moar wel aardige jongens.” Met dee gekte in de kop he’k designer Mel van Dijck, ow vast wel bekend, een opdracht ‘egeven een slaopzak-dessin te ontwerpen. Speciaal veur ‘t Hootchie Koe festival. Want een sleep-inn gif het hier in Varsseveld niet veur dissen niche. Bi-j de kraom van de Hootchie Koe-merchandising kö’j ze kopen veur Action-prieze. De Wegdekslaopzak. De Wegdekbedden® zoas wi-j ze officieel in de markt heb ‘ezet. Met prachtige wegdekdroedels of zo a’j wilt ‘teertekeningen’ hier in de omgeving gefotografeerd deur dat jong van Rodejo. Prachtig werk.”
Gerrit Vossers officieel weerman Hootchie Koe
Onder het motto “I-j kunt de trekker nooit te groot hemm’n” heeft het nieuwe festival meteen al de immens populaire weerman Gerrit Vossers uit Silvolde ingehuurd. Vossers verwierf landelijke bekendheid dankzij zijn authentieke enthousiasme voor een groen-geel trekkermerk bij DWDD. Hij zal op gezette tijden verslag doen van de actuele weerssituatie, zodat u zelf niet naar boven hoeft te kijken. Wilt u een accurate weersvoorspelling? Dat kan tegen een geringe vergoeding. De opbrengsten daarvan gaan naar de Stichting POAH; Persoonlijke Ondersteuning voor Achtergebleven Huppelklumpkes. Deze stichting is opgericht na het terziele gaan van de Gaodag. Weerman Vossers zal overigens geen tijd hebben om tijdens het festival aanwezig te zijn. Hij is druk met de voorbereidingen van de Jonge Deerne Fandag op 28 mei a.s. op zijn erf in Silvolde.
Brekkend Kort – Gitarist geeft demo line-dance
Godspiet gitarist Waut Cemkuns geeft in de Gesinkschuur een demo lijmdansen. “Scholder an scholder, begin ik, als ’n soort sabeldans maar in plaats van sabels met de benen over kabels om uutendelek via leundans te eindigen in de Amerikaanse variant de line-dance. Op de Barn in Barle doe’w zommers niks andes.” weet de man uut Lechenveurde ons te melden.
App Anonymous in het geniep
Mede op advies van de Oude IJsselstreekse Gezondheidsraad heeft Hootchie Koe besloten om tijdens de dolle HK-dagen hulp te bieden aan de zware App-verslaafden. Er is een zogenaamde A.A.-groep gevormd. De contactgestoorde beeldschermburgers die honderden euro’s per week kwijt raken aan dubieuze apppraktijken kunnen in de Geniep-ruimte achter de Gesinkschuur bijeenkomen. “Anonimiteit gegarandeerd!” aldus cursusleidster Jo Bömer. Via Geocache vang je signalen op die je leiden naar de geheime tipi-tent en aanvangstijden. Irgendwo op het terrein. Een QR-code zal soulaas bieden voor de nodige nazorg, die verzorgd zal worden door een
ervaringsdeskundig team van Varsseveld Offline.
Het is wat het is (I)
Marij huppelde over het Kerkplein richting vriend Hans. Ze keek naar boven en vroeg zich af of het vreemd was dat een kerk geen haan had. “Nee” dacht ze, “Dat is best van deze tijd”. De veiling was leuk geweest, vooral de veilingmeester, maar een kerk kon best zonder haan. Een haan staat namelijk ook voor pikorde, hiërarchie en kabaal in de vroege ochtend. Als moeder-overste van de Orde van Zwiegen en Jaoknikken hield ze daar niet van. Marij was trots op haar vriend. De twee enthousiaste aanstichters hadden hem weten te strikken als hoofdsponsor van het festival. Nachtenlang hadden ze gesproken over de risico’s van deze investering.
Ze had hem gewetensvragen gesteld. Zwichtte hij nu ook voor wie betaalt, bepaalt? Maar ze was gerustgesteld. Hij bleef puur en wilde laten zien dat Het Dorp aan de Slinge er voor iedereen was. ‘Hootchie Koe’ zou geen feest worden waar Lakenvelders, Roodbonten en Blaarkoppen “I-j heurt er niet bi-j” zouden loeien tegen elkaar. Inmiddels stond Marij voor de gesloten schoenwinkel. Ze kuierde verder naar de Spoorstraat. Haar adem stokte, ze zag in haar ooghoek de charmante makelaar. Ze dacht terug aan de fijne middagen met hem. Op zijn kantoor hadden ze uitgebreid met elkaar gesproken over hoe het dorpse, maar ook het wereldse, op zijn kop stond. Gemeenten die zich als angstige hazen laten leiden door krimp. Op de stoel van de ondernemer gaan zitten. En zorgtaken krijgen die ze zuinig en zakelijk uitvoeren. Politici die polariseren en de angst laten regeren.
EXTRA Column Rocco Ostermann
Johnny Cash én Sinterklaas
Ooit, op een kraakheldere én steenkoude novemberdag, stond ik “Folsom prison Blues” van “The man in black” te zingen, in de Winterwijkse winkelstraat. Bij meneer Jamin. Dat deed ik wel vaker als mijn band niet genoeg geld in het laatje bracht. En Ik had soms niet eens een lade. “On the road-in het rood” zeg maar. Ik had toevallig die morgen van de plaatselijke zogenaamde (vergeef me ’t woord, want ze was best aardig) ‘dorpsgek’ Rikie, een pak theebiskwietjes gekregen, met de woorden; ‘Hier, want jij bent een aaaaaarme man!’ Ze zag ’t goed, en ik zal het nooit vergeten. Maar ik stond daar dus als zo’n ongefortuneerd Charles Dickens figuur, dat Hillbilly blueslied te zingen, toen ik plots in de verte wat muzikaal rumoer ontwaarde: “Boemfalderaa, boemfalderaa, deng deng, boem boem, boemfalderááá”, en de contouren van een Sint Nicolaas melodie werden lichtjes hoorbaar, en verrek ja! De intocht van “The man in red” was in volle gang.
Tsja, dan had het dus geen enkele zin meer, om verder te zingen, en ik zette mijn gitaar tegen de winkelpui van schoenenzaak Oxener. Het duurde een vijftal minuutjes, tot de Sint en zijn gevolg, inclusief appelschimmel, voor mijn frisse snoet met dito appelwangen, en ijspegelneus stonden. De goedheiligman zag me staan, en zei op zo’n gespeelde, diep ernstige toon: “Zo, meneer de straatmuzikant, wil jij dan wel misschien een liedje voor de Sint zingen?” En ik antwoordde met het profiel van Cash’ stembanden, en zei melig; ‘Sure Nicholas, here you go’, en ik pakte mijn gitaar en zette vrij wild “COME FROM THAT ROOF OFF”, van Peter Koelewijn in. Héél flauw, ik weet het. Maar God helpt zijn vazallen, en straft metéén.
Tijdens de 3e regel, bij de zinsnede “this was the last time”, begint zijn paard onrustig te draaien, en steigert een paar keer, draait nog wat, en ‘flap flep flap flap flap flepperdeflep flapflap’, schijt me de halve gitaarkoffer vol!! En dit is allemaal ÉCHT gebeurd hè! Het was gewoonweg, in één woord: VURRUKULUK!! En gelukkig, na de paardenpoep te hebben verwijderd, stonk het muntgeld in de koffer niet, want alleen mensenpoep stinkt écht. En nu met Hootchie Koe ga ik wederom Cash spelen, in de Gesinkschuur. December vorig jaar zong ik het ook met Psalm 150 te Dinxperlo: Hurt.
